Informacje dla autorów i redaktorów

Informacje ogólne

Poniższe informacje dotyczą autorów/redaktorów monografii oraz podręczników.

Zasady warsztatowe i techniczne przygotowywania artykułów do czasopism znajdują na stronach www kwartalników Menedżerskiej Akademii Nauk Stosowanych w Warszawie.

Proces wydawniczy rozpoczyna się po podpisaniu umowy wydawniczej pomiędzy Autorem/Autorami a Wydawnictwem MANS w Warszawie oraz dostarczeniu pracy.

A. Przed rozpoczęciem prac redakcyjnych należy dostarczyć do Wydawnictwa:

• Finalną wersję pracy po uwzględnieniu recenzji w postaci – wydruku komputerowego oraz zgodnej z nim wersji elektronicznej,
• Syntetyczną informację o książce w języku polskim i angielskim,
• Krótką notatkę o sobie oraz fragmenty recenzji do umieszczenia na okładce,
• Zdjęcie Autora/Autorki, jeśli ma być umieszczone na 4. stronie okładki,
• Pisemne zgody właściciela praw autorskich, jeśli w książce mają być umieszczone materiały chronione prawem autorskim.

B. Wskazówki warsztatowe i techniczne dotyczące przygotowania materiałów dla Wydawnictwa

W trosce o szybki i sprawny przebieg procesu wydawniczego prosimy o zastosowanie się do naszych wskazówek dotyczących wydruku i wersji elektronicznej składanych materiałów.

Układ materiałów w składanym opracowaniu

• strona tytułowa
• strona tytułowa
• streszczenia
• spis treści
• wykazy skrótów i oznaczeń
• wstęp/przedmowa
• tekst główny z przypisami
• aneksy
• bibliografia
• słowniki terminów
• indeksy
• wykazy tabel i rysunków

Wskazówki techniczne opracowywania tekstów przed złożeniem do Wydawnictwa

• Tekst powinien być napisany w programie Word, w formacie DOC lub RTF, tekst podstawowy czcionką Times New Roman 12 p., odstęp 1,5 wiersza, marginesy 2,5 cm
• Składany wydruk musi być zgodny z wersją elektroniczną dostarczoną drogą mailową lub na nośniku pamięci zewnętrznej
• Wydruk ma być jednostronny, na białym papierze A4
• Numeracja stron ciągła w obrębie całej pracy (paginacja ciągła)
• Rysunki powinny być wykonane w jednym z następujących programów: CorelDraw, Illustrator lub Excel. Należy je zapisać w postaci wektorowej z możliwością nanoszenia poprawek.
• Formatowanie tabel należy ograniczyć do niezbędnego minimum.
• Kursywę (tekst pochyły) stosujemy – poza wzorami (patrz niżej) – tylko w: tytułach monografii, rozdziałów, artykułów oraz wyrazach obcych (np. homo viator). Nazwy czasopism ujmujemy w cudzysłów (np. „Zarządzanie. Teoria i praktyka”).
• Wśród myślników występują najczęściej dwa: półpauza oraz dywiz (łącznik). Łącznik stosujemy wyłącznie w wyrazach złożonych (zjawiska społeczno-gospodarcze; Kowalska-Malinowska). W innych przypadkach stawiamy półpauzę. Przykłady: lata 2013–2015 (bez spacji); s. 112–122 (bez spacji); „W rezultacie – powstawał chaos”(tu ze spacjami). Półpauzę na pewno wstawimy dobrą poprzez CTRL i wybór „minusa” z części cyfrowej klawiatury.
• Numery oraz tytuły tabel i rysunków piszemy tekstem pogrubionym z mniejszą czcionką niż tekst główny. (10 pkt., odstęp 1,0)
• Pod tabelą, rysunkiem zawsze podajemy źródło, np. „Źródło: opracowanie własne”; „Żródło: „Rocznik statystyczny GUS”, Warszawa 2012”. Brak pogrubienia, czcionka pomniejszona 10 pkt, odstęp 1,0.

Wzory matematyczne

Norma przewiduje ścisłe reguły wyróżniania elementów zapisu matematycznego odmiennym krojem pisma.

Kursywą (pismem pochyłym) wyróżnia się:

• litery oznaczające liczby, wielkości zmienne i stałe oraz punkty geometryczne,
• oznaczenia funkcji,
• oznaczenia literowe i skróty literowe występujące w indeksach dolnych i górnych (z wyjątkiem skrótów dwu- lub trzyliterowych).

Antykwą (pismem prostym) piszemy:

• liczby arabskie i rzymskie, także w indeksach,
• oznaczenia i skróty jednostek miar,
• skróty złożone z dwu lub większej liczby liter,
• stałe symbole funkcyjne,
• liczby specjalne: π, e (podstawa logarytmu naturalnego),
• prawdopodobieństwo, np. P(A),wartość oczekiwaną E(x), wariancję zmiennej losowej D²(X), znak przyrostu Δ.

Kursywą półgrubą wyróżniamy wektory.

Antykwą półgrubą (pismem prostym półgrubym) wyróżniamy macierze.

Wzory można numerować, umieszczając numer po prawej stronie w nawiasie okrągłym. Chodzi o to, aby można się było powoływać na nie w tekście. Dlatego numeruje się wzory ważne i w ostatecznej postaci. Grupom wzorów jednorodnych i układom równań nadaje się jeden numer, wspólny, ujmując je w klamrę przed numerem.

SPOSÓB PRZYGOTOWANIA PRZYPISÓW I BIBLIOGRAFII

Przypisy w monografiach i podręcznikach oraz bibliografia załącznikowa mogą być wykonane metodą tradycyjną (zgodną z polskimi normami bibliograficznymi) lub harwardzką. Wybrana metoda musi być konsekwentnie, jednolicie stosowana w całym opracowaniu.

METODA TRADYCYJNA

PRZYPISY

• Przypisy należy umieszczać u dołu strony, a nie na końcu rozdziału.
• Numerujemy przypisy w obrębie rozdziału (w każdym rozdziale od 1 do n) lub w obrębie książki, gdy jest ona jednego autora i gdy przypisów nie jest bardzo dużo.
• Sporządzając przypisy, przywołane publikacje opisujemy w ten sam sposób, co w bibliografii, ale nazwę autora zaczynamy od inicjału imienia, potem dopiero umieszczamy nazwisko.
• Pozycje, które były przywołane już wcześniej w obrębie tej numeracji (w tym rozdziale), oznaczamy następująco:
• Jeśli do tej pory powoływaliśmy się tylko na tę jedną pozycję danego autora – nazwą autora i skrótem op.cit.
• Jeśli wcześniej przywoływaliśmy inne jego prace, po nazwie autora umieszczamy pierwsze słowa tytułu, trzykropek, przecinek i op.cit.
• Jeśli na tę samą pozycję powoływaliśmy się w przypisie bezpośrednio poprzedzającym obecny, pomijamy nazwę autora i wszelkie inne informacje i piszemy ibidem
• Opis kończymy numerem stron, na które się powołujemy. Na końcu stawiamy kropkę.
• Jeśli przypis dotyczy danych zawartych w tabeli, umieszczamy go bezpośrednio po tabeli. Nie stosuje się odnośników liczbowych, tylko literowe (małe litery w górnym indeksie) lub gwiazdki (gdy przypisów w obrębie tabeli jest niewiele), przy czym w całym tekście należy konsekwentnie stosować jeden rodzaj.

Przypisy: terminologiczne, rozszerzające, polemiczne – umieszczamy zawsze na dole strony.

BIBLIOGRAFIA ZAŁĄCZNIKOWA

• Bibliografia powinna być przygotowana jednolicie, bez podziału literatury np. na pozycje książkowe i artykuły. Jedynie dokumenty, akty prawne, netografię można wyodrębnić i umieścić na końcu bibliografii.
• Sporządzamy ją w porządku alfabetycznym.
• Poszczególne elementy opisu bibliograficznego oddzielamy przecinkami.
• Tytuł opisywanej pozycji wyróżniamy kursywą.
• Tytuł czasopisma lub innego wydawnictwa ciągłego ujmujemy w cudzysłów.
  

I. Wydawnictwo zwarte (książka)

1. Nazwa autora:

1. gdy jest to autor indywidualny – nazwisko(a) i inicjały imion (przykł. Ia), gdy autorów jest kilku, wówczas albo zamieszczamy nazwiska wszystkich, w kolejności, w jakiej są umieszczone na karcie tytułowej (przykł. Ib), albo tylko nazwisko pierwszego autora z dodatkiem et al. (przykł. Ic),
2. gdy autor korporatywny – nazwa ciała zbiorowego – instytucji, organizacji (przykł. Id),
3. gdy publikacja jest pracą zbiorową (np. artykuły wielu autorów), opis zaczyna się od tytułu, a nazwę redaktora całości podaje się po tytule, poprzedzoną skrótem red. (przykł. Ie).

2. Tytuł z dodatkami (np. z podtytułem).

3. Nazwa edytora naukowego lub redaktora naukowego, gdy praca zbiorowa.

4. Oznaczenie wydania (numer, zm. i uzup.).

5. Numer tomu.

6. Nazwa wydawcy.

7. Miejsce wydania.

8. Rok wydania.

9. Liczba tomów, gdy opis dotyczy całości wydawnictwa wielotomowego.

10. Nazwa serii i numer tomu w obrębie serii.

Przykłady:

(Ia) Bachtin M., Problemy poetyki Dostojewskiego, PIW, Warszawa 1970.
(Ib) Bieńkowski W., Lis S., Konkurencyjność gospodarcza USA, PAN. Warszawa–Kraków 1988, seria „Folia Oeconomica Cracoviensia”, vol. XXXI.
(Ic) Troadec L. et al., Exercises de marketing, wyd. 2, Les Editions d’Organisation, Paris 1984, 3 t.
(Id) Comparative International Statistics 1989, Bank of Japan, Tokyo 1990.
(Ie) Polityka społeczna, red. A. Kurzynowski, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa 2000.

II. Artykuły w wydawnictwach zwartych (książkach) i ciągłych (czasopismach, seriach wydawniczych itp.)

1. Nazwa autora artykułu (nazwisko i inicjały imion)
2. Tytuł artykułu
3. Opis wydawnictwa, w którym zamieszczony jest artykuł.
   Jeśli jest to książka (wydawnictwo zwarte – zob. pkt I) opis poprzedzamy zwrotem w: (przykł. IIa).
   Jeśli jest to wydawnictwo ciągłe, np. czasopismo, jego opis składa się z następujących elementów (przykł. IIb):
   1. Tytuł czasopisma ujęty w cudzysłów,
   2. Nazwa instytucji sprawczej – konieczna, gdy jest to np. biuletyn, przegląd, zeszyty (przykł. IIc),
   3. Nazwa wydawcy,
   4. Miejsce wydania,
   5. Data i oznaczenie części.

Przykłady:

(IIa) Kowalski N., Grupy społeczne , w: Wprowadzenie do socjologii, t. 2, red. M. Gniewosz, Oficyna Humanistyczna, Kielce 2002.
(IIb) Auerbach R.D., Corporate Taxation in the US, „Brookings Papers on Economic Activity” 1983, no. 2.
(IIc) Budnikowski A., Globalizacja a integracja europejska , „Zeszyty Naukowe” Kolegium Gospodarki Światowej SGH, z. 10, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa 2001.

METODA HARWARDZKA

Możemy także – jednolicie w całym opracowaniu – stosować harwardzką metodę robienia przypisów oraz opisu bibliograficznego (źródłowego).

PRZYPISY

W tekście głównym stosuje się przypisy harwardzkie, umieszczone w nawiasach znajdujących się bezpośrednio w tekście i zawierających nazwisko autora, rok wydania, ewentualnie stronę cytowanej publikacji, ale zazwyczaj stronę cytowanej publikacji podajemy w opisie bibliograficznym.

Sposób podawania tych danych zależy od kontekstu zdania, np.:

Zdaniem Majewskiego (2015), zjawisko to jest szerokie

Inni autorzy zjawisko to oceniają pozytywnie (Majewski 2015, s. 222).

Jeśli autorów jest dwóch lub więcej , wówczas podaje się oba nazwiska, np.:

(Majewski, Florkiewicz 2015) lub (Majewski, Florkiewicz i in. 2015)

W przypadku odniesienia do kilku publikacji w pierwszej kolejności stosuje się kolejność alfabetyczną, a następnie chronologiczną, np.:

(Majewski 2005; Florkiewicz 2012)

W przypadku odniesień do kilku pozycji tego samego autora publikowanych w tym samym roku wprowadza się dodatkowy zapis literowy, np.:

(Majewski 2012a; Majewski 2012b) lub (Majewski 2012a; 2012b).

W przypadku odniesień do publikacji dwóch osób o tym samym nazwisku należy dodać ich inicjały), np.:

(K. Majewski 2011; Z. Majewski, 2011).

Cytowanie odbywa się na tych samych zasadach. Konieczne jest, aby w nawiasie podać numer strony, którą cytujemy, np.:

(Majewski 2002, s. 21).

W przypadku odwołania do aktów prawnych należy podać początek ich nazwy, np.: (Ustawa o … 2018).

W przypadku odwołania do prac zbiorowych (pod redakcją), gdy nie ma możliwości określanie autora danej części pracy, w tekście należy podać tytuł publikacji lub jego skróconą wersję oraz rok publikacji, np.:

(Przedsiębiorstwa międzynarodowe 2019).

Odwołania do stron internetowych zawierających materiały nie posiadające autora:

w przypisie dolnym – https://www.polityka.pl/ [dostęp: 15.11.2016].

w tekście – (www1) (opis całego linku w bibliografii)

W stylu harwardzkim konieczne jest umieszczanie bibliografii na końcu każdego tekstu z uwzględnieniem numerów stron publikacji, na które powołuje się autor w tekście.

BIBLIOGRAFIA ZAŁĄCZNIKOWA

Bibliografia zawiera wykaz wyłącznie tych pozycji, które są przywołane w tekście artykułu. Musi być ona sporządzona w porządku alfabetycznym, według nazwisk autorów lub według tytułów (gdy nie ma autora / redaktora / instytucji sprawczej). Prace jednego autora podaje się chronologicznie. W przypadku powtarzania się roku wydania publikacji jednego autora publikacje szereguje się alfabetycznie. Jeżeli dla kilku publikacji ta sama osoba jest autorem lub współautorem (przez co kilka zapisów bibliograficznych zaczyna się od tego samego nazwiska), wówczas najpierw podaje się publikacje samodzielne, a dopiero potem współautorskie. W pracach zbiorowych jako pierwszy element opisu podaje się nazwisko redaktora naukowego ze skrótem (red.). Generalnie stosuje się następujący porządek zapisów:

Nazwisko i inicjał imienia autora,

Rok wydania (pisany w nawiasie),

Tytuł (kursywą),

Wydawca,

Miejsce wydania,

Numery stron.

Monografia jednego autora:

Majewski R. (2009), P rzedsiębiorstwa, Oficyna Wydawnicza …, Warszawa, s. 29–45.

Monografia wieloautorska:

Majewskii R., Florkiewicz M. (2009), Przedsiębiorstwa, Oficyna Wydawnicza …, Warszawa, s. 235–248.

Monografia pod redakcją naukową:

Majewski R., Florkiewicz M. (red.) (2019), Przedsiębiorstwa, Oficyna Wydawnicza …, Warszawa, s. 23–76.

Rozdział książki przypisany do konkretnego autora:

Majewski R. (2019), Strategie marketingowe, w: Florkiewicz J., Listek A. (red.), Marketing w XXI w., Oficyna Wydawnicza …, Warszawa, s. 34–56.

Artykuł w czasopiśmie:

Nowacki R. (2016), Postawy Polaków wobec nieetycznych działań reklamowych w świetle funkcjonowania Kodeksu Etyki Reklamy , „Handel Wewnętrzny”, nr 1, Warszawa, s. 12–89.

Artykuł w prasie codziennej:

Florkiewicz G., (2018), Podstawy rozwoju społeczeństw, „Polityka” 17.01.2018

Publikacja wydana przez instytucję, gdy brak jest autora lub redaktora:

GUS (2011), Rocznik statystyczny, Warszawa, s. 34–89.

Źródła elektroniczne:

Bergson P. (2005), Enterprises, Harward University, http://www.hu/publication/bergson/enterproses.pdf [dostęp: 24.03.2019].

Witryny internetowe z materiałami nie posiadającymi autora:

https://www.csr.org.pl/ [dostęp: 22.02.2019] – przy powołaniu w przypisie

lub

(www1) https://www.csr.org.pl/ [dostęp: 22.02.2019] – przy powołaniu w tekście.

Akty prawne:

Ustawa z dnia 31 maja 1980 r. o bankowości (Dz.U. z 1980 r., Nr 33, poz. 333 z późn. zm.).

C. Wskazówki dla Redaktorów naukowych prac zbiorowych

Redaktor naukowy:

• opracowuje koncepcję naukową pracy zbiorowej, jej strukturę oraz zawartość poszczególnych rozdziałów,
• przygotowuje szczegółową instrukcję dla autorów, w której określa układ rozdziałów i ich elementy składowe,
• dostarcza do Wydawnictwa umowy z Autorami poszczególnych tekstów w publikacji,
• weryfikuje teksty pod względem merytorycznym (m.in. terminologia, pisownia nazwisk, bibliografia); artykuły powinny zawierać takie same elementy składowe o jednorodnym układzie i nazewnictwie (szczególnie dotyczy to bibliografii, przypisów, aneksów i streszczeń),
• przekazuje do Wydawnictwa skompletowany tom z ostatecznym spisem treści i (jeśli taki jest wymóg serii) streszczenia obcojęzyczne lub abstrakty w jęz. angielskim do każdego artykułu; całość w postaci wydruku i odpowiadającej wydrukowi wersji elektronicznej (+ fonty specjalne użyte przez autorów),
• przygotowuje notki informacyjne o książce,
• podczas procesu wydawniczego współpracuje z redaktorem prowadzącym książkę w Wydawnictwie, jest pośrednikiem między Autorami artykułów a redakcją, rozstrzyga wszystkie wątpliwości i udziela odpowiedzi na pytania związane z publikacją.